کد مطلب:29968 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:73
آن گاه فرمود:«اگر آیه ای در كتاب خدا نبود، آنچه را اكنون می خواهم بگویم، نمی گفتم. خداوند می فرماید:"وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ؛[1] و درباره نعمت پروردگار خویش [ با مردم] سخن گوی". خداوندا! سپاس برای توست، به خاطر نعمت های شمار ناپذیرت و [ به خاطر] برتری فراموش ناشدنی ات. ای مردم! اخباری به من رسیده است، و من چنین گمان می كنم كه مرگم نزدیك گشته است و فكر می كنم كه نسبت به من در ناآگاهی به سر می برید. من آنچه را پیامبر خدا در بین شما گذاشت، در نزدتان می گذارم:كتاب خدا و خانواده ام. و خانواده من خانواده كسی هستند كه او هدایتگر به رستگاری، آخرینِ پیامبران، سَرور نجیبان، و پیامبر برگزیده... است. منافقان، به كینه ورزی علیه من شناخته می شوند و خداوند، مؤمنان را با دوستی من می آزماید. این، پیمانی است كه پیامبر اُمّی با من داشته كه:«جز مؤمن، تو را دوست نمی دارد و جز منافق، تو را دشمن نمی دارد». من، صاحب بیرق پیامبر خدا در دنیا و آخرتم. پیامبر خدا در پیشاپیش من است و من در پیشاپیش شیعیانم هستم. سوگند به خدا، دوستدار من تشنه نخواهد شد و دوست من نخواهد ترسید. و من دوست مؤمنانم و خداوند عزّوجل دوست من است. دوستدارم را همین بس كه آنچه را خدا دوست دارد، دوست می دارد؛ و دشمنم را همین بس كه آنچه را خداوند دوست دارد، دشمن می دارد. آگاه باشید! به من خبر رسیده است كه معاویه مرا دشنام می گوید و مرا لعن می كند. خداوندا! سختگیری ات را بر وی شدّت بخش و لعن را بر مستحقّ آن، فرود آور! آمین، ای پروردگار جهانیان و پروردگار اسماعیل و برانگیزنده ابراهیم! تو همان ستایش شده بزرگ هستی». آن گاه از منبر فرود آمد و بر منبر نرفت تا آن كه توسط ابن ملجم - كه لعنت خدا بر او باد - به شهادت رسید.[2].
6331. امام باقر علیه السلام:امیر مؤمنان، علی بن ابی طالب علیه السلام، پس از بازگشت از نهروان و پس از این كه به او خبر رسید كه معاویه وی را دشنام می گوید و لعن می كند و یاران وی را می كشد، در كوفه به منبر رفت و حمد و ثنای الهی گفت و بر پیامبر خدا درود فرستاد و از نعمت هایی كه خداوند به پیامبرش و به وی عنایت كرده است، یاد كرد.